Anna Nejman: Białystok i Polskę zostawiłam 13 maja 1981 roku. Nie żałuję

Jerzy Doroszkiewicz

Anna Nejman miała z mężem i niespełna trzyletnią córeczką zobaczyć w Watykanie papieża. Informacja o zamachu na Jana Pawła II dotarła do nich w Wiedniu. Zamiast do Rzymu, wyjechali do USA. Po latach „Ania od pisania” opublikowała w Polsce „Migdałowy aromat”. Nam opowiada o pisaniu i Białymstoku przed emigracją.

Zanim została Pani Anną Nejman w Białymstoku była Pani Anią Muklewicz?

Tak i na początku chodziłam do Szkoły Podstawowej nr 2 przy ulicy Grunwaldzkiej. Ciągle pamiętam tę szkołę otoczoną małymi domkami. Dróżka, którą chodziłam na lekcje była wysadzana kasztanami i dębami, jesienią zbieraliśmy kasztany i żołędzie.

Z której strony zmierzała Pani do szkoły?

Mieszkaliśmy w domku przy ulicy Angielskiej.

Lubiła pani lekcje języka polskiego?

Och, bardzo. Moją pierwszą nauczycielką była pani Styczyńska. Nazywała mnie swoją sekretarką, bo byłam jedną z niewielu dziewczynek, które w tym czasie dobrze pisały i czytały. Zawsze roznosiłam zeszyty na głos odczytując nazwiska dzieci.

A pierwsze lektury?

Może już wtedy ciągnęło mnie na Zachód, bo bardzo lubiłam książki o Indianach i bohaterów typu „Skórzana Pończocha” czy „Szara Sowa”.

Bo to były czasy, kiedy dzieci jeszcze bawiły się w Indian!